شب وقتی زیبا است که بدانی
یک نفر، یک جایی از این دنیا
با تصویرسازی آغوش تو به خواب رفته است
و چه زیباتر می‌شود وقتی که آن یک نفر
همانی باشد که تو هم هرشب
در خیال خودت در آغوشش می‌گیری

نظر به دور دست هاست این نگاه ما

                                                           در پیش دریچه چشمانمان سیب سرخی

اما دور دست ها چه زیباست چیست آنجا

                                                           در این سوی اما چه رنگ سرخ و چه بویی

در بالای آن کوه انگار تلالویی است

                                                           دوست میدارم تو ای سیب سرخ و شیرین 

اما آن تلالو چیز دیگری است الماسی شاید

                                                           بوی تو چه دلبری میکند از این دل من شیرین من

چشمان من تو را گرفته ای گوهر در فشان

                                                            میدانم که همیشه هستی در کنارم میدانم

به سوی تو پرواز خواهم کرد چرا از من دوری

                                                           به خود می بالم به این بودنت در کنارم همیشه

سفری دارم در راه سخت اما به سوی تو

                                                          ای سیب من این لک های تو از چیست نبودند اینگار

با شوق دیدنت این همه سختی بر جان تحمل 

                                                          سیب زیبای من تو نبودی ارزوی من باید رفت باید 

این شوق برای تو تو تنها شیشه ای نبودی ......

                                سفری کردم پر از سختی برای شیشه ای پر تلالو

                                کجایی ای سیب من همان سیب سرخ رنگ زیبای من

پ.ن :

گاهی چیزایی داریم در همین کنارمون اما نمی بینیم و به دنبال ارزوهای دور دستمون میریم چه بسا وقتی

برمیگردیم با شکست اون ارزوهای ناب در کنارمون هم دیگه نیستند...

الان به کنارت دقیق تر نگاه کن نه وقتی که بگند بهت دیر خیلی دیرررررررررررررر

تا بیام شروع کنم به نوشتن هوفی میکنم و با خودم میگم باز چی میخوای چرت و پرت بنویسی ...

پاییز هم با رنگ های زیباش رو به پایانه و دارد کم کم صدای پای ننه پیرزن زمستون خودمون میاد البته مثل قبلنا نیست که با برف و کوران بیاد ولی شایدم امثال دلش خواست با سوغاتی برامون بیاد چونکه من عاشق برفم و مخصوصا برف بیاد و برم زیر اون برف تو خیابون بتابم اما فعلا از صدای خش خش برگ ها و رنگ های زیباش لذت خودتونا ببرید چون هر چیزی به وقت خودش

خب همینقدر کافیه فعلا

خوب نوشتن و خوب حرف زدن یک هنر که من تو جفتش افتضاحم اما یکبار یه نفر بهم گفت باید اینقدر بنویسی تا تو هم یاد بگیری پس حتما زیاد وراجی کردن هم باعث خوب حرف زدن میشد 

تازه فهمیدم چرا بعضی ها خیلی حرف میزنند حراف نیستند بلکه تمرین میکنند خوب حرف بزنند والا

منم میخوام سعی کنم بنویسم تا دستم راه بیفتد اما نمیدونم از کجا از کی یا چی شروع کنم یا چجوری پایان بدمش

میگند تا خودش نیاد نمی تونی بتویسی باید از ذهنت تراوش کند و اون وقت که باید سریع اونا را ثبت کنی چونکه فراموش میکنی ....

ما ادما به همین اندازه فراموش کار هستیم از لحظه ای که تراوش میکند افکار و شعر و هنر تا رسیدن به روی کاغذ در همون لحظات اما به ثانیه ای بعد یادمون میرد یادمون میرد که چی گفتیم یا چی می خواستیم این وسط زمان برندس که با خودش ما را می برد البته ما را تنها نمی برد بلکه ارزو ها و آمال هامونم به مانند یک سارق حرف ای به یغما می برد 

آره این زیباتر بگیم زمان سارقیه که اگر غفلت کنیم می توند حتی باعث فراموش شدن خودمون بشد اما .........

اما بعضی وقت ها نیاز که فراموش بشی و فراموشت کنند نه اینکه خودت بخوای یا دوست داشته باشی فراوش بشی اما این واسه بعضی چیز ها ی بعضی ها که ارزوی خوشبختی شون را داری لازمه ....

یادت نرد خیلی دوست دارم  

خیلی دلم تنگه برات ...................